این حسن ترتیب را که باز می گردد به چینش حکیمانه خداوند متعال، می توانیم در بند ۶۶ دعای جوشن کبیر ببینیم:
«یَا مَنْ خَلَقَنِی وَ سَوَّانِی یَا مَنْ رَزَقَنِی وَ رَبَّانِی یَا مَنْ أَطْعَمَنِی وَ سَقَانِی … یَا مَنْ أَمَاتَنِی وَ أَحْیَانِی»
ابتدا آفرینش انسان و سامان بخشی خلقت او آمده است. سپس روزی و تربیت. نخست غذا خوردن آمده و سپس نوشیدن. در آخر کار هم میراندن و آنگاه رستاخیز و زنده ساختن مردگان.
