در بند ۵۹ دعای جوشن کبیر می‌خوانیم :
«یَا حَبِیبَ مَنْ لا حَبِیبَ لَهُ یَا طَبِیبَ مَنْ لا طَبِیبَ لَهُ یَا مُجِیبَ مَنْ لا مُجِیبَ لَهُ یَا شَفِیقَ مَنْ لا شَفِیقَ لَهُ یَا رَفِیقَ مَنْ لا رَفِیقَ لَهُ …
«حبیب»، «طبیب»، «مجیب»، «شفیق»، «رفیق»، «مغیث»، «دلیل»، «انیس»، «راحم»، و «صاحب» تمامی در یک حوزۀ معنایی قرار دارند؛
دوست، پزشک و… همراه کسانی هستند که کمک‌کار، دوست دار و… او هستند و انسان در تنهایی و مشکلات به آنان پناه می‌برد. خداوند این گونه است که آدمی در مشکلات به او پناه می برد.
