دستورات دینی دارای درجه بندی متفاوتی هستند. رفتارهایی که اهمیت بالایی دارند و انجام آن برای انسان و اجتماع است حیاتی و ضروری است واجب شده است. عملی واجب می شود که دارای چند خصوصیت باشد.
۱. اهمیت آن به اندازه ای باشد که خدا راضی به ترک آن نیست.
۲. سود و فایده و مصلحت دنیوی یا اخروی آن رفتار به اندازه ای است که خدا راضی به ترک آن نیست.
۳. ترک آن رفتار برای انسان به قدری زیان دنیوی یا اخروی داشته باشد که خدا راضی به ترک آن نیست.
چنین ملاکی در احتجاج و بحث دینی وجود دارد و امامان علیهم السلام به بعضی از یاران خود دستور به انجام مناظره داده اند.
کَانَ اَبُو الْحَسَنُعلیه السّلام یَأْمُرُ مُحَمَّدَ بْنَ حَکِیمٍ اَنْ یُجَالِسَ اَهْلَ الْمَدِینَهِ فِی مَسْجِدِ رَسُولِ اللهِ(صلّی اللّه علیه و آله) وَ أَنْ یُکَلِّمَهُمْ وَ یُخَاصِمَهُم…
امام کاظم علیه السّلام، به محمّد بن حکیم دستور می داد تا در مسجد رسول خدا(صلّی اللّه علیه و آله) بنشیند و با آنان به بحث و گفتگو بپردازد…
بحارالانوار جلد ۲ ص ۱۳۷
