در روایتى از امام صادق(علیه السلام) نیز نقل شده که فرمود: «أَلتَّقْدِیْرُ فِى لَیْلَهِ الْقَدْرِ تِسْعَهُ عَشَرَ، وَ الاِبْرامُ فِى لَیْلَهِ اِحْدى وَ عِشْرِیْنَ وَ الاِمْضاءُ فِى لَیْلَهِ ثَلاثُ وَ عِشْرِیْنَ»؛ (تقدیر مقدرات در شب نوزدهم، تحکیم آن در شب بیست و یکم، و امضاء در شب بیست و سوم است). نور الثقلین، ج ۵، ص ۶۲۶، حدیث ۶۲.
از آنجا که خداوند، قرآن را در ماه رمضان نازل فرمود (شَهْرُ رَمَضانَ الَّذی اُنْزِلَ فیهِ الْقُرْآنُ) و شب قدر شب نزول قرآن است (إِنَّا أَنزَلْنَاهُ فِی لَیْلَهِ الْقَدْرِ)، می‌شود نتیجه گرفت که شب قدر در ماه رمضان است و این مهم، فقط یک بار و در یک شب اتفاق افتاده است.
این یک شب، برای ما تبیین نشده و پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) و ائمه معصومین (علیهم السّلام)، دهه آخر ماه مبارک رمضان را به احیا و شب زنده‌داری مشغول بودند. در برخی روایات هم سه شب ۱۹، ۲۱، ۲۳ را احتمال بیشتری برای شب قدر بودن قرار داده اند.
شاید مخفى بودن شب قدر در میان شب هاى ماه مبارک رمضان، براى این است که مردم به همه این شب ها اهمیت دهند؛ همان گونه که وقت مرگ را مخفى ساخته، تا همگان در همه حال آماده باشند و توسل ما محدود به یک شب نباشد.
